Не чаруй мяне, Швайцарыя!
Не расчулены тым зманам.
У душы маёй аварыя,
Я ў настроі паламанам.
I сумую ў падарожжы я,
Абыякавы да краю.
Дрэвы з выгляду прыгожыя —
Тую штучнасьць сузіраю.
Лес, як панскі шпiц, падстрыжаны.
Едзеш — роўныя прасекі.
Ні карчагі, ні камлыжыны,
Ні крывой сасны-калекі.
I старой ня бачу хаткі я.
Проста домікі, як лялькі!
А дарогі чыста гладкія,
Як паверхня морскай галькі.
Мне нявесела дарогаю,
Край прычэсаны ня вабіць.
I ў багацьці ёсьць убогае,
Супярэчлівае, мабыць.
|
|
